Jan Cybis urodził się w 1897 roku w Wróblinie na Śląsku Opolskim, zmarł w 1972 roku w Warszawie. Uczył się w gimnazjum klasycznym w Głogowie, gdzie w 1916 roku zdał maturę. Po zakończeniu I wojny światowej, w której brał czynny udział, rozpoczął studia prawnicze, lecz wkrótce je porzucił. W 1919 roku wstąpił do wrocławskiej Akademii Sztuki i Przemysłu Artystycznego i przez dwa lata studiował w pracowni Otto Müllera, członka powstałej w Dreźnie awangardowej grupy „Die Brücke" („Most"). Po przyjeździe do Krakowa uzyskał polskie obywatelstwo i zmienił nazwisko z „Cibis'' na bardziej polsko brzmiące „Cybis”. W Krakowie w latach 1921-24 studiował malarstwo na tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych, pod kierunkiem m.in. Józefa Mehoffera i Józefa Pankiewicza.
Przystąpił do ugrupowania Komitet Paryski (czyli „kapistów” - od skrótu „KP”) stworzonego z inicjatywy Pankiewicza. Kapiści poszukiwali nowych impulsów w sztuce, dlatego pragnęli wyjechać do Paryża - ówczesnej artystycznej stolicy świata. Cybis wyjechał na studia do Paryża w 1924 roku wraz z grupą krakowskich kapistów, m.in. z Józefem Czapskim (1896-1993), Józefem Jaremą (1900-1974), Piotrem Potworowskim (1898-1962), Arturem Nacht-Samborskim (1898-1974), Hanną Rudzką-Cybisową (1897-1988) i Zygmuntem Waliszewskim (1897-1936).
Pierwsza wystawa kapistów została zaprezentowana w paryskiej Galerie Zak w 1930 roku zdobywając duże uznanie publiczności. Kolejnym sukcesem młodych artystów okazała się również prezentacja w Galerie Moos w Genewie. Obrazy Cybisa spodobały się m.in. Gertrudzie Stein (1874-1946) - znanej amerykańskiej kolekcjonerce i pisarce, przyjaciółce Pabla Picassa. Do swoich zbiorów kupiła dwa jego płótna. W 1931 roku Cybis wraz z żoną - malarką Hanną Rudzką-Cybisową, wrócił do Polski, ale z Paryżem nie zerwał kontaktów. Zamieszkali w Krakowie.
W 1932 r. w salach Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych artysta zaprezentował swoje obrazy na pierwszej wystawie indywidualnej. Prace eksponował również w salach warszawskiego instytutu Propagandy Sztuki i krakowskiego Związku Polskich Artystów Plastyków. W 1934 r. reprezentował polską sztukę na Międzynarodowym Biennale Sztuki w Wenecji oraz w USA na wystawie w Carnegie Institute w Pittsburgu (1938 r.). Od 1937 roku był redaktorem naczelnym „Głosu Plastyków" - ilustrowanego miesięcznika poświęconego sztukom plastycznym. Poszerzał wiedzę o estetyce grupy Komitet Paryski i sprawił, że pismo stało się trybuną kapistów i polskich kolorystów. We wrześniu 1939 roku Jan Cybis został zmobilizowany do wojska, lecz nie wcielono go do żadnej jednostki z powodu braku umundurowania i broni. Pierwsze lata wojny spędził z żoną w Tarnopolu i Krzemieńcu, gdzie zaczął tłumaczyć z francuskiego książkę Eugene’a Fromentina o malarstwie niderlandzkim, holenderskim i flamandzkim. Pierwsze wydanie polskie pt. „Mistrzowie dawni" w przekładzie Cybisa ukazało się w 1956 roku. W 1943 roku wraz z żoną przedostał się do Warszawy. Po Powstaniu Warszawskim i pobycie w obozie w Pruszkowie, znaleźli schronienia w Milanówku. Do stolicy wrócili po zakończeniu wojny.
W 1947 r. został Prezesem Okręgu Warszawskiego Związku Polskich Artystów Plastyków, a rok później objął profesurę w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W latach 1955-1957 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Sopocie, a potem wrócił do warszawskiej ASP gdzie prowadził zajęcia od 1957 do 1963 r.
Jan Cybis otrzymał wiele nagród i wyróżnień: w 1955 r. – za całokształt twórczości malarskiej otrzymał Nagrodę Państwową I stopnia, w 1956 r. Narodową Nagrodę Plastyczną Fundacji Guggenheima za obraz „Kobieta przy stole”, a także Medal X-lecia Polski Ludowej. Od drugiej połowy lat 50. obrazy artysty zdobiły wystawy galerii i muzeów na całym świecie - w Sao Paulo, Aleksandrii, Brukseli, Sztokholmie, Oslo, Paryżu, Chicago, Waszyngtonie, Nowym Jorku.
Rok po śmierci artysty, w 1973 r., Warszawski Związek Polskich Artystów Plastyków ustanowił doroczną nagrodę jego imienia w zakresie malarstwa, która do dziś pozostaje jednym z najbardziej prestiżowych wyróżnień artystycznych w Polsce.