Bez tytułu (Żaba), 1994

Ryszard Grzyb studiował w latach 1976-79 we wrocławskiej PWSSP w pracowni Z. Karpińskiego. Później przeniósł się na Wydział Malarstwa warszawskiej ASP do pracowni R. Ziem­skiego, gdzie poznał W. Pawlaka i innych członków „Gruppy", którą wspólnie założyli w 1982 roku. Na początku malował „papiery" - kompozycje wykonane na kartonie temperą i gwaszem. Wspólnie z R. Woźniakiem wyjechali na stypen­dium do Berlina, gdzie R. Grzyb kontynuował malowanie ostrymi kolorami płaskich „papierów". Pod koniec lat 80., ar­tysta zmienił styl, zajmując się bardziej malarstwem olejnym. Zajmuje się również grafiką reklamową.

Studia malarskie rozpoczął w 1976 w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. Tam na III roku zaczął malować kompozycje neoekspresjonistyczne. Po przeniesieniu się do Warszawy od 1979 kontynuował studia w Akademii Sztuk Pięknych, gdzie w 1981 uzyskał dyplom w pracowni prof. Rajmunda Ziemskiego. Na studiach nawią­zał kontakty z członkami późniejszej Gruppy, którą wspólnie założyli pod koniec 1982. Od 1983 regularnie uczestniczył w wystawach i akcjach Gruppy, współredagował jej pismo „Oj dobrze już", gdzie zamieszczał swe wiersze, teksty teo­retyczne i rysunki. W latach 1983-1987 malował niemal wy­łącznie „papiery „ czyli kompozycje temperą na kartonach. Przedstawiały one bójki i walki toczone przez fantastyczne stwory i karykaturalnie traktowane postaci ludzkie (Walka Ja­kuba z aniołem - dwie wersje, Równowaga Jang i jin), a także zwierzęta, często w roli ofiar przemocy (Medytacja nad gło­wą koguta, Zarzynanie czarnego koguta). Malował też sceny erotyczne (Pojedynek na szparagi, Szlifierz nocnych diamen­tów) i skatologiczne (Zaklęci bracia, Sranie ku wolności). Używał ostrych kolorów, kładzionych szybkimi i dynamiczny­mi pociągnięciami pędzla. Apogeum tego okresu stanowią „papiery berlińskie", wykonane podczas stypendium w Ber­linie Zachodnim, spędzonego wspólnie z kolegą z Gruppy, Ryszardem Woźniakiem. Zaludniają je postaci mityczne i li­terackie (Robina Rosę, Na granicy Babilonu i Nowej Zelandii, Winnetou i Old Shatterhand mijają się). Osobną grupę sta­nowią sceny alegoryzujące współczesne relacje polsko-nie-mieckie (Jeszcze polska nie zginula, Kobieta za 100 marek). Od 1987 artysta stopniowo zarzucał „papiery „ na rzecz ma­larstwa olejnego, co przyniosło też zmianę stylu. Nastąpiły ujęcia bardziej wysmakowane kolorystycznie i formalnie, jak zabieg łączenia w jednym obrazie różnych rzeczywistości i planów malarskich (Ostatnia podróż, Pejzaż świni, Lata 60-te). Z czasem w malarstwie Grzyba zapanowały niepodzielnie kompozycje dekoracyjne, operujące kilkoma uproszczonymi motywami (np. ptaka, nosorożca, królika) rozmaicie rozgry­wanymi na płaszczyźnie płótna. Styl ten kontynuuje Grzyb od początku lat 90. Kilkakrotnie wyjeżdżał do RFN (w tym na roczny pobyt od połowy 1990). Od końca 1991 mieszkał przez kilka lat w Krakowie, gdzie współpracował z Galerią Zderzak. Po powrocie do Warszawy oprócz malarstwa zajmuje się gra­fiką reklamową i wydawniczą, prowadząc własną firmę. Od wczesnej młodości uprawia też karate (ma czarny pas). Autor: Maryla Sitkowska, Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, czerwiec 2002. Źródło: culture.pl

W życiu namalowałem kilka żab. Obraz Żaba składa się z kilku warstw. Tło, które widzimy - to motyw florystyczny: widziałem takie kiedyś na starej fotografii i postanowiłem przenieść na płótno. Na obrazie znajdują się również rysunki – dosyć nieoczywiste, umiejscowione praktycznie w tle. Przedstawiają krowy i pastuszka. Często jestem pytany: czemu jedna żaba jest pomalowana, a druga nie? Chodzi o pewien zabieg znaczeniowo-formalny kompozycji – z lewej mamy żabę pomalowaną, która ma ciężar, więc po drugiej stronie jest niezamalowana, która wprowadza asymetrię. Asymetria dużo mówi o ludzkiej egzystencji. Dlatego ta po lewej jest zamalowana na zielono-czerwony kolor, a ta w prawym górnym rogu jest tylko linearna – to powidok. Ten zabieg wprowadza również ruch przekątny. Oprócz treści obrazu jest w nim również ukryta struktura, kierunki i rytmy.