Dziennik nr 87c, 1997 - PKO Bank Polski

Włodzimierz Pawlak

Obraz jest małym płótnem z cyklu „Dzienniki", w typowym dla tego cyklu formacie prostokąta pionowego. „Dzienniki" to cykl niefiguratywnych obrazów składających się z wielu kresek rytych w jeszcze świeżej strukturze farby (najczęściej białej, czasem czerwonej). Forpocztą cyklu był niezwykle znany obraz „Polacy formują flagę narodową" z 1989. Cykl powstawał w latach 1989-2004 i liczy sobie ponad 150 obrazów o różnych wymiarach: od 18 x 34 cm do 160 x 200 cm. „Dzienniki" Pawlaka są osobistą dokumentacją kolejnych dni. Struktura obrazu podkreślająca efekt miękkiej, schnącej farby wskazuje na interpretację tych obrazów jako analizy procesu twórczego. Wizualnie prace porównywane były z„Detalami" Romana Opałki raz obrazami unistycznymi Władysława Strzemińskiego, choć są to porównania na bardzo powierzchownym poziomie. Cykl artysta prezentował na wielu wystawach, ostatnio na swojej wielkiej, monograficznej wystawie w warszawskiej Zachęcie w 2008 roku „Autoportret w powidokach" (zaprezentowano 10 obrazów z cyklu).

Biogram Artysty

Był wolnym słuchaczem, a potem studentem w pracowni Rajmunda Ziemskiego na Warszawskiej ASP. Jeszcze jako student w końcu 1982 r. został członkiem „Gruppy". Był uczestnikiem niemal wszystkich jej wystaw i akcji, współredaktorem pisma „Oj dobrze już", w którym zamieszczał wiersze, manifesty, teksty odczytów. Wspólnie z„Gruppą" uczestniczył w niezależnym ruchu artystycznym lat 80. W tym okresie dał się poznać jako artysta wrażliwy na uwikłania społeczne i polityczne czasu stanu wojennego. Komentował zastaną sytuację sięgając po niewyszukaną, trafiającą wprost metaforykę, jak w cyklu „Świnie" (1983), czy symboliczne przetworzenia pięcioramiennej gwiazdy, jak w obrazach CZERWONY AUTOBUS RUSZA W DROGĘ DOOKOŁA ŚWIATA, DROGA Z PIEKŁA DO PIEKŁA (1984). Cykl obrazów dyplomowych Pawlaka nosi tytuł „Obrazy zamalowane" (1985), artysta miał bowiem zamiar (niezrealizowany) zamalować je w obecności komisji dyplomowej. Miało to być gestem zniszczenia, a zarazem solidarności z anonimowymi „malarzami" politycznych napisów na murach. W grupie obrazów z lat 1986-1987 stosował zabieg przesłaniania kompozycji maskującą ją warstwą farby, co było oryginalnym przeniesieniem i utrwaleniem w sztuce charakterystycznego motywu zamalowanych politycznych haseł na murach (NIE MÓWIĘ, NIE WIDZĘ, NIE SŁYSZĘ, SKĄD PRZYCHODZIMY, KIM JESTEŚMY, DOKĄD IDZIEMY, ŁAMANIE SZKLANYCH RUREK). Radykalnej zmiany formy dokonał w cyklu „Tablice dydaktyczne" (1987-1988). Płaszczyzny obrazów zapełniają graficzne siatki ideogramów, wykresów, map, znaków symbolizujących wiedzę i kulturę. Porównywano je do negatywu zarysowanej tablicy szkolnej. Od 1986 do 2006 roku wykładał na Wydziale Wzornictwa Przemysłowego Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Zajmuje się malarstwem, rzeźbą, poezją i prozą. W 1990 roku zdobył Grand Prix na festiwalu Malarstwa w Cagnes-sur-Mer.