Tadeusz Dominik
Pejzaż namalowany przez Tadeusza Dominika w 1989 roku jest pracą charakterystyczną dla całej malarskiej twórczości artysty. Niemal wszystkie jego dzieła, powstałe na przestrzeni wielu lat, stanowią hołd dla natury i wszelkich jej przejawów. Na płótnach Dominika królują drzewa, łąki, pola, zarośla, polne drogi i rzeki. Kompozycja obrazu układa się pasowo, ukazując na przemian wyższe i niższe fragmenty roślinności przydrożnej. Artysta zastosował swój ulubiony sposób kadrowania fragmentu przyrody. Bogata kolorystyka, na którą składają się jasne, świetliste plamy barwne czyni przedstawiony krajobraz nieco nierealnym. Można przypuszczać, że malarz prezentuje własny świat złożony z radosnych kolorów zamkniętych w proste kształty kół, owali i prostokątów. Zaznaczone szybkimi uderzeniami pędzla różnobarwne punkty-kwiaty kontrastują ze szmaragdową zielenią trawy. Pochylające się w prawo błękitne, ciemno niebieskie i zielonkawe koron drzew, stwarzają wrażenie letniego wiatru kołyszącego liśćmi. Punktem centralnym kompozycji, przyciągającej wzrok widza, jest różnokolorowy pas dalekich pól, składający się z zamkniętych, oddzielnych członów. Pulsująca światłem i intensywnością kolorów cześć środkowa, rozświetla całą przestrzeń obrazu i dynamizuje ją, dając poczucie widzowi uczestniczenia w jednej z odsłon natury. Na płótnie artysta zawarł bogactwo kształtów i kolorów, które przekształcił w abstrakcyjne znaki. Tadeusz Dominik od swojego profesora Jana Cybisa, przejął zasadę, że obraz nie może kopiować natury tak jak fotografia. W latach 50-tych i 60-tych styl jego malarstwa był spontaniczny i ekspresyjny - powstające wówczas obrazy to płótna o rozedrganych, wirujących plamach. Stopniowo od lat
70-tych, poprzez lata 80-te jego styl stawał się bardziej statyczny, co wyrażało się poprzez owalne formy oraz intensyfikację i rozjaśnianie plam barwnych.