Ukrzyżowanie u Św. Anny w Kazimierzu, 1995

Obraz jest ekspresyjną kompozycją olejną na grubej, sza­rej tekturze formatu 100 x 70 cm (takiej, jaka używana jest jako podłoże do opraw). Malowidło nie zakrywa całkowicie podobrazia. Niezamalowane partie tworzą coś w rodzaju bordiury dla kompozycji. Monochromatyczny obraz utrzy­many w jest w tonacji fioletowo-liliowej. Na jednolitym kolorystycznie, a jednak widocznie zniuansowanym tle, trzy grubsze, impastowe pociągnięcia pędzlem tworzą wydobywające się zjednolitej fioletowej powierzchni białe akcenty. Jeden z nich , mniej więcej w połowie wysokości kompozycji wygląda niczym znak tajemniczego alfabetu lub sygnatura. Białe jest także lekka podmalówka widoczna w partiach bordiury.

Obraz jest abstrakcyjny. Jedynie tytuł wyjaśnia, że inspira­cją było dawne dzieło sztuki znajdujące się w Kazimierzu nad Wisłą, które artysta przetwarza ekspresyjnie. O swoim stosunku do sztuki dawnej pisał Jacek Sempoliński nastę­pująco:

„A jak było dawniej? Jeśli dobrze się przyjrzeć temu, co jest w muzeach, zamkach, kościołach, jeśli się w to wgłę­bić, dać się temu wchłonąć, to odczuje się to samo, co pan Świerszcz odczuł na festiwalu. Z grzmotem spadnie pyta­nie: po co tyle tego? Dlaczego to wszystko takie byle -jakie, tak dużo zasmarowanych ładnymi farbami powierzchni, że wytrzymać nie można. Nazwiska wielkich twórców się roz­mazują, pojawia się MASA, która dusi. Różnica pomiędzy tamtym a naszym polega na tym tylko, że wówczas była sztuka kościelna i dworska, a dziś jest hotelowa i bankowa. Czasem jednak coś błyśnie ... Ale nie wiadomo nigdy gdzie i jak to odnaleźć. Zaskoczy. Zaskoczenie to jeden z kon­struktywnych stanów kondycji ludzkiej, on też właśnie do­kładnie odbity bywa w sztuce. A tak w ogóle, to pogódźmy się z tą masą pustych obrazów, tak jak godzić się trzeba z ludzkim nieszczęściem. W tej MASIE, tak wówczas jak i te­raz tkwi przejmująca istota rzeczy."