Zgodnie z przepisami EMIR, każda ze stron transakcji pochodnej ma obowiązek zgłoszenia szczegółowych informacji o tej transakcji do repozytorium transakcji - podmiotu utworzonego w celu gromadzenia danych o rynku instrumentów pochodnych. Zgłoszenie  powinno zostać dokonane najpóźniej do końca następnego dnia roboczego po zawarciu transakcji.

Raportowanie może zostać przeprowadzone bezpośrednio przez stronę transakcji, za pośrednictwem drugiej strony lub przez upoważniony podmiot trzeci.

Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom Klientów, począwszy od 12.02.2014 r. PKO Bank Polski S.A., zwany dalej „Bankiem” lub „PKO BP S.A.” bezpłatnie raportuje transakcje pochodne zawarte z Bankiem w imieniu klientów do repozytorium utworzonego przez Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych S.A.

Warunkiem niezbędnym do realizacji obowiązku raportowania jest posiadanie przez Klienta  ważnego numeru LEI (ang. Legal Entity Identifier).

W przypadku braku numeru LEI lub jego nieprzekazania do Banku, Bank nie będzie mógł dokonać zgłoszenia ani zawrzeć transakcji w imieniu Klienta.

Identyfikator LEI można uzyskać m.in. za pośrednictwem KDPW poprzez złożenie wniosku oraz uiszczenie opłaty na stronie internetowej: https://lei.kdpw.pl/  lub poprzez zlecenie administrowania kodem przez Bank.

W celu umożliwienia raportowania przez Bank w Państwa imieniu transakcji pochodnych zawartych z PKO Bankiem Polskim S.A. niezbędne jest przekazanie do Banku informacji o uzyskanym numerze LEI.

Klienci, którzy zamierzają samodzielnie raportować transakcje do repozytorium, proszeni są o niezwłoczne poinformowanie Banku o tym fakcie w sposób określony powyżej.

W ramach przepisów EMIR kontrahenci zostali podzieleni na dwie główne kategorie:

• Kontrahenci finansowi (FC) – są to podmioty działające na podstawie odpowiednich zezwoleń unijnych, takie jak:

• • firmy inwestycyjne,
  • instytucje kredytowe,
  • zakłady ubezpieczeń i reasekuracji,
  • fundusze UCITS oraz ich spółki zarządzające,
  • instytucje pracowniczych programów emerytalnych,
  • alternatywne fundusze inwestycyjne (AIF) zarządzane przez licencjonowanych lub zarejestrowanych zarządców AIF.

• Kontrahenci niefinansowi (NFC) - są to przedsiębiorstwa z siedzibą w UE, które nie są kontrahentami finansowymi. Dzielą się na dwie podkategorie:

• NFC+ – kontrahenci niefinansowi, których średnia wartość otwartych lub nierozliczonych transakcji pochodnych (obliczana na podstawie okresu 30 dni roboczych) przekracza określone progi:
  

  KLASA AKTYWÓW	PRÓG ROZLICZANIA
  Kredytowe instrumenty pochodne	EUR 1 mld
  Akcyjne instrumenty pochodne	EUR 1 mld
  Instrumenty pochodne stopy procentowej	EUR 3 mld
  Walutowe instrumenty pochodne	EUR 3 mld
  Towarowe kontrakty pochodne i kontrakty pochodne inne niż ww.	EUR 4 mld

  
  Przy obliczeniu średniej pozycji uwzględnia się nominały wszystkich transakcji zawartych przez danego kontrahenta NFC lub inne podmioty niefinansowe z jego grupy kapitałowej, z wyłączeniem transakcji, które w obiektywny sposób ograniczają ryzyko z prowadzoną działalnością gospodarczą lub zarządzaniem aktywami i pasywami.
• NFC- - kontrahenci niefinansowi, którzy nie przekraczają wskazanych progów i w związku z tym nie podlegają obowiązkowi centralnego rozliczania.

Kryteria określające, które transakcje można uznać za ograniczające ryzyko, zostały wskazane w art. 10 Rozporządzenia Delegowanego Komisji (UE) nr 149/2013 - (Dz.U. UE L 52 z 2013 r., z późn. zm.)

Kontrahenci finansowi (FC) oraz kontrahenci niefinansowi (NFC+ i NFC-) są zobowiązani do potwierdzania transakcji pochodnych w możliwie najkrótszym terminie, nie później jednak niż w terminach wskazanych w art. 12 Rozporządzenia Delegowanego Komisji (UE) nr 149/2013. Dodatkowo kontrahenci FC muszą wdrożyć procedury zgłaszania niepotwierdzonych transakcji do właściwego organu nadzoru.

Strony zawierające transakcje pochodne są zobowiązane do posiadania procedur okresowego uzgadniania portfeli tych transakcji. Częstotliwość uzgodnień określono w art. 13 Rozporządzenia Delegowanego Komisji (UE) nr 149/2013.

Kontrahenci posiadający więcej niż 500 otwartych i nierozliczonych transakcji pochodnych mają obowiązek wdrożenia procedur umożliwiających ocenę możliwości dokonania kompresji portfela – czyli redukcji liczby pozycji – w celu ograniczenia ryzyka kredytowego, zgodnie z art. 14 ww. rozporządzenia.

Kontrahenci FC i NFC+ są zobowiązani do codziennego wyceniania aktywnych transakcji pochodnych w oparciu o dostępne kwotowania rynkowe lub, w przypadku ich braku, na podstawie uzasadnionego modelu wyceny.

Każdy kontrahent musi prowadzić ewidencję wszystkich zawartych kontraktów pochodnych oraz wszelkich związanych z nimi zmian przez okres co najmniej pięciu lat od daty rozwiązania kontraktu.

Kontrahenci FC+ oraz NFC+ są zobowiązani do centralnego rozliczania niektórych transakcji pochodnych zawartych poza rynkiem regulowanym za pośrednictwem CCP (ang. central counterparty – centralny kontrahent). Obowiązek ten dotyczy transakcji zawartych między:

• dwoma kontrahentami FC+,
• kontrahentem FC+ a kontrahentem NFC+,
• dwoma kontrahentami NFC+.
• kontrahentem FC+ lub kontrahentem NFC+, z jednej strony, a podmiotem mającym siedzibę w państwie trzecim, który podlegałby obowiązkowi rozliczania, gdyby miał siedzibę w Unii Europejskiej,
• dwoma podmiotami mającymi siedzibę w jednym lub większej liczbie państw trzecich, które – gdyby miały siedzibę w Unii Europejskiej – podlegałyby obowiązkowi rozliczania, pod warunkiem że dany kontrakt ma bezpośredni, znaczący i przewidywalny skutek wewnątrz Unii Europejskiej, lub w przypadku gdy taki obowiązek jest niezbędny lub stosowny, by zapobiec obchodzeniu jakichkolwiek przepisów niniejszego rozporządzenia

Transakcje zawarte pomiędzy kontrahentem NFC- a kontrahentem FC (w tym FC+) nie podlegają obowiązkowi centralnego rozliczenia.

Termin rozpoczęcia obowiązku centralnego rozliczania zależy od uzyskania zezwolenia przez odpowiedni CCP i decyzji ESMA (ang. European Securities and Market Authority) o objęciu danej klasy transakcji takim obowiązkiem.

Organem uprawnionym do realizacji powyższych kompetencji na gruncie polskiego prawa jest Komisja Nadzoru Finansowego (KNF).

Sankcje przewidziane dla kontrahentów finansowych:

• kara pieniężna w wysokości do 10 000 000zł, nie większa niż 10% całkowitego rocznego przychodu wykazanego w ostatnim zbadanym sprawozdaniu finansowym za rok obrotowy,
• kara pieniężna nie większa niż 10% całkowitego rocznego przychodu wykazanego w ostatnim zatwierdzonym sprawozdaniu finansowym za rok obrotowy w przypadku braku obowiązku badania sprawozdania finansowego,
• kara pieniężna do 10 000 000 zł jeżeli wbrew obowiązkowi nie sporządzili lub nie poddali badaniu sprawozdania finansowego,
• kara pieniężna do 1 000 000 zł w przypadku kontrahentów którzy nie mają obowiązku sporządzania sprawozdania finansowego.

Sankcje przewidziane dla kontrahentów niefinansowych:

• kara pieniężna w wysokości do 1 000 000zł, nie większa niż 10% całkowitego rocznego przychodu wykazanego w ostatnim zbadanym sprawozdaniu finansowym za rok obrotowy,
• kara pieniężna nie większa niż 10% całkowitego rocznego przychodu wykazanego w ostatnim zatwierdzonym sprawozdaniu finansowym za rok obrotowy gdy nie było wymagane badanie sprawozdania finansowego,
• kara pieniężna do 1 000 000 zł jeżeli wbrew obowiązkowi nie zostało sporządzone bądź nie zostało poddane badaniu sprawozdanie finansowe,
• kara pieniężna do 500 000 zł przewidziana dla kontrahentów gdy nie istniał obowiązek sporządzenia sprawozdania finansowego.